Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik een groot sportliefhebber ben, én actief, én passief. Bovendien werk ik in Turkije als co-commentator voor Eurosport, en als UEFA-correspondent. Logisch dus dat ik in mijn vriendenkring in Istanbul veel sportminded mensen ken.
Toch moet ik vaststellen dat zij, stuk voor stuk, een zucht van opluchting slaken nu duidelijk is dat Istanbul de Spelen van 2020 niet toegewezen krijgt. Istanbul wilde de Spelen uiteindelijk om de verkeerde redenen. En eerlijk is eerlijk: ze gunden het Erdogan niet.
Wat mij betreft diskwalificeerde Tayyip Erdogan zich vorig jaar al. Toen de Turkse sporters die deelnamen aan de Olympische Spelen in Londen na een week nog met lege handen stonden, deed hij een uitspraak die hem niet alleen ten voeten uit typeerde, maar ook aangaf dat hij van de Olympische geest geen kaas gegeten heeft. Volgens Erdogan moesten er maar atleten geïmporteerd worden uit de Turkse republieken (in Centraal-Azië) als zou blijken dat er in eigen land onvoldoende talent aanwezig was. Als ik voorzitter van de Turkse delegatie zou geweest zijn, had ik meteen ontslag genomen, en zou ik wraak genomen hebben door aan te kaak te stellen onder welke erbarmelijke omstandigheden de Turkse sporters zich moeten voorbereiden om zich te meten met de beste atleten ter wereld.
Sportief succes importeer je niet, en dat forceer je ook niet door een dopingcultuur te tolereren waarin zelfs minderjarige sporters vals spelen. Japan heeft nog nooit een Olympische atleet gehad die op dopinggebruik betrapt werd. Zou dat ook geen rol gespeeld kunnen hebben?
Sportief succes, mijnheer Erdogan, is een kwestie van een sportbeleid. Dat is speuren naar talent, dat talent begeleiden, zorgen dat het met de juiste mensen omringd wordt. Voor een sportbeleid moet je investeren in infrastructuur, niet alleen in glimmende stadions maar in sportfaciliteiten voor iedereen. Welke scholen in Turkije, behalve de peperdure privé-scholen, hebben een sportzaal? Hoeveel jongens en meisjes die van de sportacademie in Edirne afstuderen kunnen uiteindelijk hun droom waarmaken, en sportleraar worden? Hoeveel publieke zwembaden zijn er in Turkije? En hoe liggen die erbij? Is dat niet eerder een aandachtspunt dan prestigieuze bouwwerken neerzetten? En is gescheiden zwembaden voor mannen en vrouwen beloven zoals in Rize echt de manier om het Turkse volk aan het sporten te krijgen? Waarom dan ook geen gescheiden Olympische Spelen organiseren?
En dan zijn er de zure reacties, voor de microfoons en op sociale media, nadat Istanbul de Spelen misliep. Ook die zeggen veel over de manier waarop de Turkse regering (niet de Turkse sportwereld) de kandidatuur voor de Spelen benaderde.
- Erdogan; 'Jammer dat de Spelen toegekend werden aan een land dat de organisatie al eerder mocht doen.'
- Suat Kiliç (Minister van Sport), deed na afloop van de stemming welgeteld 2 Tweets. Geen felicitaties voor Tokyo, wel hatelijke opmerkingen aan de tegenstanders van de Spelen in Istanbul.
- Egemen Bagis, minister voor EU-zaken haalt een klassieker boven, en spreekt in een tweet van 'vooroordelen'.
- Melih Göçek, burgemeester van Ankara, tweet dat het verlies toegeschreven moet worden aan de Gezi-activisten, die hij als landverraders omschrijft.
- de krant Yeni Safak wijdt het verlies aan het persbureau Reuters; lees hier hoe ze beweren dat Reuters in de uren voor de stemming er alles aan gedaan zou hebben om Istanbul te discrediteren door foto's van Turks politiegeweld rond te sturen
- de krant Aksam: 'Het krapuul verheugt zich' (lees hier)
Wie niet tegen zijn verlies kan, hoort niet in de sport thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten