Randschade

Drie maanden heeft de Turkse regering de tijd gehad om lessen te trekken uit de straatprotesten van juni. Het enige wat ze gedaan heeft, is een heksenjacht ingezet, en een nieuwe bestelling traangas geplaatst. Oh ja, en dan zijn er nog enkele fantasten die bevordering kregen, omdat ze de premier voeren met van de pot gerukte samenzweringstheorieën. Zij beleven drukke tijden, ook nu weer met het mislopen van de Olympische Spelen. 

De gevolgen zijn er naar. De zomer is nog maar net voorbij, of met Ahmet Atakan (22) wordt al de eerste dode begraven. Hij stierf maandagavond in schermutselingen met de politie in de stad Hatay. Het onderzoek naar zijn dood is nog niet afgerond, maar de versie van de gouverneur - dat Ahmet omkwam na een val van op grote hoogte - lijkt niet te stroken met het autopsierapport. De zoveelste keer al dat er slecht gecommuniceerd wordt na straatrellen, zelfs over de dood heen. 

Merkwaardig dat de Turkse autoriteiten zo snel en duidelijk stelling nemen als het gaat over incidenten die zich in Syrië en Egypte afspelen, maar als het over de eigen burgers gaat, daalt er steevast een mist neer. 

Niemand heeft de voorbije 3 maanden verantwoordelijkheid genomen voor de aanpak van Gezi, toch een onvoorstelbare miskleun, en de randschade die voor Turkije niet te overzien was / is. Niemand die ontslag nam. Enkele zelfmoorden van politieagenten, dat wel.

De droeve conclusie na de zomer is dat de Turkse autoriteiten maar geen antwoord vinden op het reële ongenoegen dat leeft op straat. Meer zelfs, hun aanpak creërt nieuwe conflictsituaties. Alsof ze de confrontaties zoeken. 

Turkije is een conflictmodel, en de burgers zijn niet meer dan randschade. Dat geldt voor Ahmet Atakan, maar net zo goed voor de politieagenten die uit het leven stapten.