Hij gebruikte het fenomeen van het muziekfestival - zo populair in Europa - als metafoor om het gebrek aan vrijheid in Turkije aan te klagen. Volgens hem ontbreekt het in Turkije aan festivalcultuur. Dat heeft economische redenen, maar volgens Alper is er meer aan de hand.
Alper omschrijft in zijn stuk het festivalterrein als een vrijhaven, een enclave waar jonge mensen op hun manier, volgens hun regels, normen en waarden met elkaar omgaan. Er is ruimte voor experiment, voor afwijkend gedrag. In die zin zijn de Europese muziekfestivals een exponent van vrijheid, blijheid.
Alper Bahçekapili over de Turkse jongeren: 'Maar die wereld is ons vreemd, want zo worden we niet opgevoed. Ons werd aangeleerd afwijkende meningen en vernieuwing af te wijzen. Vanaf de lagere school tot in de universiteit wordt ons afgeleerd vrij te denken. Behalve voor een erg kleine minderheid, geldt dat voor de gehele bevolking. Als je daaraan probeert te ontsnappen of er een andere mening op nahoudt, staat er altijd wel iemand klaar om je op de vingers te tikken. Net omdat een muziekfestival de ruimte schept om grenzen af te tasten, kan zoiets bij ons nooit werken. Wat het Efes Pilsen One Love Festival overkwam, is daar een voorbeeld van * ' (zie mijn bijdrage op 19/7) *
Alper zegt met andere woorden wat ik in mijn boek 'Turkse jaren - Reizen, ontmoetingen en indrukken' schreef. Daarin haal ik een anecdote op over toen ik in 2005 terecht kwam op een trein die terugkeerde van Rock Werchter, daags na het festival.
Uit dat boek: 'De festivalgangers zagen er erg vermoeid uit, ze roken allerminst fris, hun kleren en schoenen waren besmeurd met modder en de rugzakken puilden uit. Maar de trein leek wel te zweven over de sporen, zo gelukkig zagen die honderden jongens en meisjes eruit. Wellicht was het voor een aantal onder hen de 'de eerste keer' geweest: de eerste keer van huis weg, zonder ouders, het eerste rockfestival, de eerste keer kamperen, de eerste joint, de eerste keer seks, ... Ongetwijfeld zullen heel wat ouders zich zorgen hebben gemaakt toen zoon- of dochterlief enkele dagen daarvoor de deur achter zich had toegetrokken. Maar die maandag op de trein zag ik jongeren die een geheim deelden waar volwassenen geen toegang tot hebben. Voor de Europese jeugd zijn dat soort festivals evenementen geworden met een rituele waarde, van ontgroening tot uitgroeien, letterlijk en figuurlijk. Ik herkende bij hen een verbond dat ik bij Turkse jongeren nog nooit heb gezien en dat alles te maken heeft met op eigen benen leren staan, en dat kunnen doen met leeftijdsgenoten, op eigen tempo en volgens eigen rituelen... In Turkije bestaat zoiets niet... '
* In juli belde premier Erdogan in hoogsteigen persoon naar de organisatoren van het Efes Pilsen One Love Festival en zette hen onder druk geen alcohol te verkopen op het terrein.
