Selah Sue: in Turkije kinderen niet toegelaten

Na het alcoholverbod dat vorig weekend het Efes Pilsen One Love Festival trof, stond ook het concert van Sharon Jones op dinsdagavond in Santralistanbul droog. Dat was een concert in het kader van het Istanbul Jazz Festival, een organisatie me wel eens uitnodigt om te DJ'en. Ik heb er dus goede contacten, en toen ik de organisatie dinsdagavond polste naar de drooglegging, kon ik de teleurstelling van de gezichten aflezen. Ook een prestigieuze organisatie als I.K.S.V. moet zich ondertussen afvragen hoe verder te werken in een klimaat van censuur en verbod.

De gewraakte concerten vonden plaats op het terrein van Santralistanbul, een voormalige steenkoolcentrale werd omgebouwd tot een Museum voor Hedendaagse Kunst annex Museum voor Energie. Het omringende industriële erfgoed werd fraai gerestaureerd tot brasserieën en restaurants, en op de site bevindt zich ook een kampus van een universiteit. Stuk voor stuk privé-initiatief, maar Istanbul pakt er wel graag mee uit om zich van haar post-moderne kant te laten zien.

Santralistanbul steekt als groene oase vol culturele activiteiten schril af tegen de omliggende wijken, waar ooit de arbeiders woonden die in en rond de industriezone van de Gouden Hoorn werkten.

Het hele complex had expliciet de bedoeling om cultuur te brengen naar mensen die er anders niet of moeilijk mee in contact komen, en de op het terrein aanwezige Bilgi Universiteit maakt er trouwens een punt van zich in achterstandswijken te vestigen.

Ik herinner me de scepsis van een vriendin met wie ik ooit een concert op de site bezocht. Zij turfde de omliggende wijken en omschreef Santralistanbul zonder verpinken als een 'eiland in een oceaan van achterlijkheid'. Sprekender nog was het antwoord van de studente die kluste als gids in de musea op het terrein. Volgens haar was de belangstelling van de buurtbewoners nihil.

Stank voor dank, noem ik dat. De negatieve bijdrage van buurtbewoners aan Santralistanbul is typisch voor de manier waarop ze in het leven staan. Stijf van verbodsbesef, in een schrijnende letargie omdat het hiernamaals toch veel belangrijker is, maar wel altijd klaar om te moraliseren.

Maar blijkbaar vindt de Turkse regering toch dat ze haar haar beleid op dat segment van de samenleving moet enten, ten koste van anderen. Dat voorspelt niet veel goeds voor de toekomst.

Noot: Eén van de artiesten op het festival was de Leuvense Selah Sue. Die trad eerder dit jaar ook al op in Istanbul, in een club. Ik weet van minstens 1 Belgische familie in Istanbul wiens dochters van 14 en 17 naar het concert wilden gaan, maar tot hun stomme verbazing niet mochten omdat in de club alcolhol geserveerd wordt. Selah Sue, kinderen niet toegelaten... Als je dat in Vlaanderen in een middelbare school vertelt, dan komt de klas niet bij van het lachen. Als ze het al geloven.
Noot 2: Selah Sue is geboren in 1989 en heeft dus geluk. Het scheelt een haartje of ze zou te jong zijn om in Turkije op haar eigen concerten toegelaten worden.