Want vanaf dat moment richt de premier zich tot niet langer tot iedereen. Erdogan is niet de premier van alle Turken, dat blijkt uit alles wat hij doet.
Zelfs binnen het raamwerk van soenni islam en Turk nationalisme heeft hij zijn voorkeuren. Dat is trouwens het grootste verwijt dat je Erdogan kan maken: dat hij denken volgens sectaire lijnen introduceert in de Turkse politiek.
Keer op keer zien we voorbeelden van de cynische manier waarop Erdogan religie gebruikt. Ik herinner me de krokodillentranen van de premier die zo ontroerd was bij het horen van een gedicht geschreven door de vader van een jonge Moslimbroeder-supporter die door het Egyptische leger om het leven was gebracht. Tranen met tuiten huilde de premier bij een gedicht, dat zoals verwacht flirtte met het voorrecht om gestorven te mogen zijn voor het geloof. Uiteraard kwam in het gedicht ook het woord 'vijand' voor. Zonder dat concept kunnen bepaalde mensen blijkbaar geen zin geven aan het leven, laat staan aan de dood.
Bij de overval op het shoppingcentrum in Nairobi (Kenya) kwam een jonge vrouw van Turkse afkomst om. Elif Yavuz, geboren en getogen in Nederland, was met haar Australische vriend in Kenya actief in ontwikkelingswerk. Elif was zwanger van haar eerste kind. Ongetrouwd, zwanger van een gavur (geuzennaam voor een niet-moslim), humanist, charitatief werk zonder religieuze connecties. Daarmee valt ze helemaal buiten het wereldbeeld van de premier, en ik durf dan ook betwijfelen of hij voor haar een traan zal laten op televisie. Dat ze werd vermoord door terroristen die beweren te staan voor de ware islam zullen we maar even buiten beschouwing laten. Het is zo al verwarrend genoeg.
Hoe anders was het met Furkan, (foto) de Amerikaanse staatsburger van Turkse afkomst die in 2010 bij de bestorming van het Marmara Mavi-schip om het leven kwam in schermutselingen met Israëlische commando's. Dat werd een 'sehit' - een martelaar -, en de regering Erdogan spaarde kosten noch moeite om gerechtigheid voor hem te vinden.
Met het wegtoveren van de imam van de Dolmabahçe-moskee lijkt nu ook een eind gekomen te zijn aan vervolgverhaal waarin de autoriteiten vruchteloos op zoek gingen naar een zondebok. Ik heb groot respect voor de man. Maandenlang werd hij onder druk gezet om te bekennen dat de Gezi-activisten die in juni bij rellen toevlucht zochten in zijn moskee bier hadden gedronken. De imam is dat altijd blijven ontkennen. Zelfs een man van het geloof, zoals hij zichzelf omschreef, is niet veilig voor de cynische spelletjes van de regering Erdogan.
Hoe zou het trouwens zijn met de jonge vrouw met hoofddoek en haar baby die diezelfde avond in juni door de Gezi-activisten aangevallen zou geweest zijn? Die is blijkbaar spoorloos verdwenen, net zoals de camerabeelden die de aanval moesten aantonen.
Voor normen en waarden moet je echt niet aankloppen bij de regering Erdogan. Voor twee maten en gewichten ben je er wel aan het juiste adres. Zelfs hun eigen godsdienst is niet veilig voor hun kuiperijen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten