Twee bijdragen (telkens in het Engels) van mensen die ik persoonlijk ken, en erg waardeer. Beiden wonen / werken (al dan niet vast) al jarenlang in Istanbul, hebben het land uitvoerig bereisd, spreken vlot Turks en beschikken over uitstekende netwerken.
In de New York Times onderschrijft Emma Sinclair-Webb van Human Rights Watch mijn stelling dat de Ergenekon-rechtszaak resulteerde in een afrekening met een regime, eerder dan dat recht gesproken werd voor de burgers die slachtoffer werden van dat regime. Lees het stuk hier.
Combineer dat met de juridische tekortkomingen in de manier waarop het proces gevoerd werd, en je alleen maar vaststellen dat Turkije hiermee een regimewissel bezegelt, maar ook niet meer dan dat. Een andere vlag, maar dezelfde lading.
En in een hoorzitting in de Amerikaanse senaat getuigde Jenny White (auteur, professor antropologie Boston University, gespecialiseerd in de Turkse cultuur, politiek en samenleving) over de recente straatprotesten. De video van de hoorzitting is hier integraal te bekijken - meer dan anderhalf uur lang.
Als ik Jenny White's betoog zou moeten samenvatten dan zou ik het houden op een diepe zucht van wanhoop over de manier waarop de autoriteiten de protesten aangepakt hebben, en welke aanwijzingen die aanpak geeft voor de toekomst.
Ergenekon en Gezi Park zorgen voor trauma's in de Turkse samenleving, alsof daar een tekort aan was.
Zelf schreef ik op mijn Facebook-pagina bij aanvang van de protesten dat premier Erdogan de kans had om de klok 10 jaar vooruit te draaien, of om ze 30 jaar terug te draaien. Hij koos voor het laatste. Dat is merkwaardig, want uitgerekend Erdogan had zich volgens mij moeten herkennen in de Gezi-activisten. 30 jaar geleden had hij hun leeftijd, en stond hij op de barricades tegen de toenmalige autoriteiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten