Een verloren generatie

Vandaag is het blijkbaar 'Europa Dag', en dat ben ik niet te weten gekomen via de klassieke media.

Het was op Facebook en op Twitter dat ik links en rechts boodschapjes zag verschijnen waarin de aandacht op de Europese feestdag gevestigd werd.

Ze waren afkomstig van mensen zoals Sezin, Özgül, Nigar, Berk, Aylin, Emre en Rana, prille dertigers die ik 10 jaar geleden in Istanbul leerde kennen als deel van een generatie young urban professionals die haar hoop geïnvesteerd had in de aansluiting van hun land bij de Europese Unie. De avond waarop Turkije officieel erkend werd als kandidaat-lidstaat dronken we samen een glas.

Destijds had ik daar een enorm goed gevoel bij. Als Sezin, Özgül, Nigar, Berk, Aylin, Emre en Rana de kansen zouden krijgen die ze verdienen, dan zag ik het goed in voor Turkije.

Anno 2012 noemt  Rana haar generatie 'een verloren generatie'. Zij en haar vrienden zagen Europa wegzinken in een lethargie, en Turkije onder Tayip Erdogan afdrijven in een richting die de hunne niet is.

Verschillende onder hen zien in hun toekomst ondertussen in het buitenland.