Het lelijke voetbaleendje Turkije

Voetbal is in Turkije meer dan koning, het is een religie waar je geen vragen bij hoort te stellen, het is een hoer die verwacht dat je je geld bij haar achterlaat en een maffiabaas aan wie je vast zit voor de rest van je leven.

Sport is de spiegel van de maatschappij, stelde wijlen Jan Wauters. Als dat zo werkelijk zo is, dan ziet Turkije er niet al te best uit in de spiegel.

Het spannende verloop van de play-offs kan niet verbergen dat het Turkse voetbal zowel op sportief  als extra-sportief vlak terminaal ziek is.

De Turkse voetbalbond kreeg van de UEFA een jaar om een uitweg te vinden uit het omkoopschandaal dat in juni 2011 aan het licht kwam. Door het aan Ankara zelf over te laten, speelde de UEFA het spel correct, maar overschatte het de Turken grandioos. Je kan van een doodzieke patiënt niet verwachten dat hij zichzelf geneest, zeker niet als hij niet eens de symptomen van zijn ziekte erkent.

En zo wordt het omkoopschandaal theater zoals te verwachten en te voorzien was:
- enkele individuen zullen gestraft worden, de clubs zijn untouchable
- de feiten ten laste worden zo geformuleerd worden dat ze niets met competitievervalsing te maken hebben
- de UEFA zal die uitleg niet aanvaarden
- de UEFA zal het Turkse voetbal in haar geheel straffen
- de Turkse clubs, - voetbalbobo's, - media en - politici zullen verontwaardigd roepen dat 'Europa' met twee maten en gewichten werkt
- de Turkse publieke opinie zal dat verhaal geloven. Iedereen is immers tegen de Turken.

En met dat laatste is de cirkel rond. Als het voetbalschandaal één ding aantoont, dan is het dat Turkije op haar eentje niets klaar krijgt. Van een symbooldossier gesproken.