Hooliganisme bestaat in verschillende landen, maar waar het fenomeen zich in de meeste landen beperkt tot groepjes jonge mannen die met rivaliserende fans op de vuist gaan, heeft de hooligan in Turkije verschillende gezichten.
Sommige hooligans nemen de gedaante aan van huisvader. Gisteren zag ik onder de tribune van het stadion een man uit de bol gaan omdat hij zijn 12-jarige zoon niet gratis het stadion binnen kreeg. Op de terugweg hoorde ik een jonge vader aan zijn huilende zoontje (6 jaar, schatte ik) uitleggen dat ze de Galatasaray-vlag pas uit de auto zouden hangen als de serefsizler* (lees: Fenerbahçe-fans) verdwenen zouden zijn.
Er zijn in Turkije ook mensen die van hooliganisme hun beroep maken. Ze werken voor iemand met geld of macht, denken in het verkeer dat ze Knightrider zijn, hebben een oortje inzitten en menen dat dit hun het recht geeft om de mensen die in het Sükrü Saraçoglu-stadion de tickets controleren te kleineren, te provoceren.
Een Turkse collega noemde de politie die een uur voor de aftrap al aan het chargeren was 'hooligans'.
En er zijn de hooligans die eruit zien als verhuizers (zie foto**).
Er zijn hooligans die eruit zien als voorzitters van een voetbalclub. Enkele dagen geleden ging zo'n voorzitter na een wedstrijd een speler van de tegenpartij te lijf. Goed dat het gefilmd werd, dat komt zijn prestige bij zijn achterban ongetwijfeld ten goede.
Dan zijn er de hooligans in de politiek. Met uitzondering van de A.K.P. herinner ik me van alle Turkse partijen beelden gezien te hebben van congressen waarop militanten met elkaar op de vuist gingen.
'De vis stinkt bij de kop' zegt het spreekwoord, en ik heb begrepen dat dit ook in het Turks bestaat.
* letterlijke vertaling 'serefsizler': zij die zonder eer zijn.
** foto: ferry Kadiköy -Karaköy, man neemt zitjes uit de Fenerbahçe-stadion mee naar huis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten