Zoals te verwachten was, overleefde Istanbul de eerste stemronde van het Internationale Olympische Committee en blijft de stad in de running voor de organisatie van de Spelen in 2020.
Ik weet dat een Olympische kandidatuur een verhaal is van kip of ei. Een land kan inderdaad de organisatie van de Olympische Spelen gebruiken als hefboom voor het promoten van sport. Maar dan wel sport voor iedereen, en sport om te beoefenen, niet om naar te kijken. En daar knelt het Turkse schoentje.
De hele dag al loop ik mijn geheugen te pijnigen, maar ik kan me echt niet herinneren in Turkije ooit een atletiekpiste gezien te hebben die vrij toegankelijk is voor mensen die een rondje willen lopen. Zeker niet in Istanbul, waar elke morzel grond ten prooi valt aan speculatie.
Ook buiten Istanbul is het plaatje pover. Het aantal publieke sportcomplexen dat ik de afgelopen 10 jaar tijdens mijn reizen door Turkije kan ik op de vingers van 1 hand tellen. De overgrote meerderheid daarvan bevindt zich op privé-terreinen, zoals op de kampus van een universiteit, of behoort tot een fitnessclub waarvan het inschrijvingsgeld buiten bereik ligt van de meeste mensen. Publieke zwembaden? Ook dat zijn er niet meer dan een handjevol.
Scholen met sportinfrastructuur zijn die van het soort waarvoor de ouders jaarlijks 15.000 euro moeten ophoesten. Nu de regering het mes heeft gezet in het militaristische karakter van publieke feestdagen, ziet het er naar uit dat de Turkse schoolkinderen minder dan ooit zullen bewegen. Vroeger kon je ze nog wel eens zien over de speelplaats zien marcheren.
En dan is er nog de culturele drempel. Sport op het openbare terrein in Turkije bestaat voor 90% uit faciliteiten die aangelegd werden voor gebruik door mannen. Natuurlijk zijn er de recent aangelegde gymparkjes waar je wel eens vrouwen op de toestellen aan het werk ziet. Zou het toeval zijn dat de kledij van de dames daar niet meteen aangepast is aan sportbeoefening? Of hoe een lange regenjas en hoofddoek bescherming kunnen bieden tegen onaangename mannelijke belangstelling.
Als de Olympische Spelen die culturele drempel kan helpen slijten, then I'm all for it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten