De stad mag dan al voor de 5de keer kandidaat zijn, maar de Spelen heeft ze nooit binnengehaald. Toch hebben die Olympische ambities de Turkse belastingbetaler al erg veel geld gekost. Haar kandidatuur voor de Spelen die uiteindelijk naar Beijing zouden gaan, zadelde de stad op met een Olympisch Stadion met 85.000 zitplaatsen. 17 keer per jaar speelt daar voetbalclub Istanbul Büyüksehir Belediyespor (I.B.B.) voor pakweg 1200 toeschouwers haar wedstrijden. Surrealistisch.
Het stadion is bovendien zo wanhopig slecht gelegen en zo onderhevig aan windvlagen dat zowel de teams van Galatasaray als Besiktas weigerden er wedstrijden te spelen toen aan hun resp. stadions verbouwingen plaats vonden. Bij speerwerpen daar vallen er gegarandeerd doden.
Wedden dat ze het stadion neerhalen en alweer een nieuw neerpoten als ze de Spelen 2020 zouden toegewezen krijgen? Want het gaat bij deze kandidatuur niet om goud, zilver of brons, maar om beton.
Istanbul heeft het geluk dat de shortlist die het Olympische Committee dit jaar voor zich heeft liggen, bepaald zwak te noemen valt. Madrid kreunt onder een economische crisis, Tokyo bibbert nog na van de tsunami, Doha en Baku lijken meer kandidaat te zijn omdat ze te veel geld hebben.
En van hoogmoed gesproken: zowel de UEFA als het Internationale Olympische Committee lieten al verstaan dat de Turkse kandidatuur voor én de organisatie van de het Europese Kampioenschap én de Olympische Spelen in hetzelfde jaar van het goede teveel is.
Ik wens de UEFA en het O.I.C. veel geluk met hun taak om Tayip Erdogan daarvan te overtuigen. De mensen van kredietagentschap Standard & Poor's kunnen ongetwijfeld advies geven hoe dat aan te pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten